Het Begin Deel 12
By Jens Allmer
Marcos kijkt eerst even een beetje verbaast maar meteen daarna grinnikt hij. “Bram”, zegt hij lachend, “Herinner jij je het vorige feestje van onze organisatie!”. “Weet je nog dat ik je de hele tijd iets wilde zeggen? Alleen, nadat jullie elkaar hadden ontmoet, kwam ik niet meer tussen jullie om je iets belangrijks te vertellen.”, legt Marcos verder uit. “Ik herinner me niet dat je iets wilde vertellen.”, zeg ik. “Zeker weten!”, lacht Marcos. “Wat was het precies?”, vraag ik aan Marcos. “Ik wilde je eigenlijk zeggen, dat ik een burnout had en voor een tijdje bij mijn oom in de bergen rondom Formigal naast de Franse grens zou gaan onderduiken zonder wifi of telefoon. Ik wilde niet dat je je zorgen om mij zou maken. Ik had al een kaartje voor de trein om daar naartoe te gaan vanuit ons feestje”. Ik denk dat ik nu uitzie als een schooljongen die bij iets is betrapt en zich nu schaamt. “Het spijt me erg Marcos.”, zeg ik stil, en geef hem een knuffel. “. Ik ga verder: “Ik heb me ook veel zorgen over jou gemaakt maar toen heeft Fanny me een paar tips gegeven die me een beetje hebben geholpen. Dus, ik snap het en ik ben blij dat je hersteld bent. Ik vind Fanny ook echt leuk.”. Marcos lacht weer. Hij lacht eigenlijk altijd en is een heel vrolijk mens, die anderen met zijn vrolijkheid een zijn positieve wezen snel kan besmetten. Nog steeds grinnikend zegt hij: “Dat weet ik al vanaf het moment dat ik jullie aan elkaar heb voorgesteld.”. Wij grinniken nog even en keren langzaam weer terug naar het hier en nu. Marcos legt uit dat we nog even een eendje op de snelweg zullen blijven rijden maar dat daarna na elk afrit de straten smaler en smaler zullen worden. Totdat we in de omgeving van de ramp onze vierwielaandrijving hard nodig zullen hebben. Wij staan op, betalen, en gaan weer terug naar onze vrachtwagens. Gelukkig hebben die heel grote wielen en de banden hebben een diep profiel. We kunnen vast nog wel rijden als de modder een meter diep zou zijn. Wij vertrekken van de rustplaats en ik volg Marcos weer. Na een uur of drie verandert het landschap en in plaats van groene bergtoppen zie ik nu hier en daar blanke rotsen en bruine bergtoppen. Marcos belt mij via de radio en vertelt mij dat we nu de plaats van de ramp naderen. Hij verteld ook de bergtoppen al had ik het gezien. En dat we na ongeveer 50km de plaats van de ramp zullen bereiken. Volgens hem hebben we heel veel geluk gehad omdat het de hele dag niet heeft geregend. Ik kijk meteen naar de lucht maar wat ik zie is geen blauwe hemel. Ik zie alleen maar een heleboel zwarte, dreigende wolken. Zo bedreigend, dat ik wat bang word. Marcos is nog aan het praten als de eerste grote zware regendruppels op de vooruit slaan. Cliché! Een seconde of vijf later regent het zo hard dat we zelfs met de ruitenwissers op maximale snelheid niet meer goed kunnen vooruitkijken. Marcos vermindert zijn snelheid en we lijken te kruipen. Alsof dat nog niet erg genoeg is, eindigt de asfaltweg en we rijden heen over een modder pad.
<- Ga terug - Inhoudsopgave - Ga verder ->
